IN DE TRAM
Hoe komt het toch dat ik me zo gelukkig voel?
Het is als woonden er twee vogels
achter mijn gespannen borsten —
gouden gelukzaligheid rijst en daalt
bij elke ademhaling —
haast pijn doet dit tere sidderen —
mijn voeten hebben zin om los te komen van de aarde,
mijn armen willen ten hemel roeien.
Als je het zo beschouwt ben ik
geen gewone mevrouw —
Of misschien ben ik wel
heel gewoon —
want zit ik hier niet
in de tram
en betaal de conducteur
en zit rustig en profil
naar het raam gekeerd?
Misschien zijn er wel meer vrouwen
die ook met een rustig profiel
naar het raam toe zitten
en net zo in-gelukkig zijn als ik.
Zitten we allemaal
met vogels achter onze borsten
en met een schoot die siddert
als een roos van vuur?
Uit Granit og Dugg, 1938
Geen opmerkingen:
Een reactie posten