Verkenningen in de Deense poëzie: Tove Ditlevsen (1917-1976)

HET BEDROG

Ongeschikt om te voldoen

aan ’n hele rits duistere verwachtingen

die mijn aanblik dagelijks bij je wekt,

ben ik tot ’n onuitputtelijke bron

verworden van jouw bittere razernij.

Ja, echt bedrogen ben je.

Want ik ben en blijf een vreemde,

een die jou niet aangaat, die je rust verstoort.

Alleen, dat ben ik altijd al geweest,

’k ben niet - zoals jij denkt -

veranderd, of ’t moest door de jaren komen,

door ervaring, kennis en misschien

iets meer van onwil om

te lijken op die vrouw uit je verbeelding.

Voor vrouwen in het makkelijker. We zijn

wat minder teleur te stellen, niet zo gauw ook.

Jouw vreemdheid is duidelijk. Ik zie:

je bent jezelf. Maar ben al evenmin

als jij tot die grote liefde in staat:

anders houden van eigenschappen

dan die we elkaar voorlogen.

Daar staan we dan. Twee mensen. Alleen.

Maar een beweging even onbewust

als van een bloem die zachtjes naar de zon toedraait

maakt mijn gezicht soms weerloos

en wekt jouw oude, razende verwachtingen weer op.

Je omarmt me. Opnieuw in je armen houd je haar

die nooit voor een ander heeft bestaan.

’k Verzet me en verlaat gelijkertijd mezelf,

vernederd, bevangen door een sleetse tederheid

voor degene die jij denk ik niet meer bent.

Uit Den hemmelige rude. København : Hasselbalch, 1961

Verkenningen in de Deense poëzie